niedziela, 28 lutego 2016

Pisane na dwa razy.

Żałuję, że nie mogę i dzisiaj, jak co tydzień opisać swoich wrażeń z kolejnej wycieczki po górach. Cały weekend przesiedziałam w domu, jednak postanowiłam napisać parę słów z szacunku dla ludzi, którzy czytają mojego bloga i oglądają moje zdjęcia. Pogoda, pogoda przyczyniła się do mojego bezruchu, zdaję sobie sprawę, że pogoda jest tutaj chłopcem do bicia. Dzisiejsza zima w niczym nie przypomina zimy z moich wspomnień. I nie tylko moich, większość z was zapewne pamięta czasy, kiedy rok składał się z czterech pór roku.
Wspominam te stycznie kiedy śniegu było sporo, mróz trzymał na okrągło, dni były słoneczne, niebo niebieskie. Połączenie jaskrawego słońca, lazuru nieba i bieli śniegu oślepiały wręcz. Czasami nie mogę  uwierzyć jak wiele zmian zaszło za mojego życia! Życie przyśpieszyło na maksa, czuję się jak na diabelskim młynie! Każdy obrót nicuje ci żołądek, z każdym obrotem zmienia się perspektywa widzenia. Świat staje na głowie, nie tylko pogoda, i chyba trzeba pogodzić się z tym, że nic już nie będzie takie samo. To napisałam tydzień temu, nie dokończyłam, nie zamieściłam. Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa! Dzisiaj, niedziela 28 lutego, chcę opisać wczorajsze wyjście z domu. Dzień rozpoczął się lekkim mrozem, jasnym niebem i słońcem, co napawało optymizmem na resztę dnia. Co do tego, oczekiwania nasze nie były daremne. Dzień był udany. Ze względu na moja lewą kończynę, która nie wiedzieć czemu i nie wiedzieć po co lekko strajkuje, wyszliśmy na Klimczok od strony Szczyrku. Z tego również powodu po drodze wyprzedziło nas trochę ludzi, a czego mój mąż nie lubi i zazwyczaj ze wszystkich sił stara się nie być ostatni. Śniegu w górach trochę więcej niż na lekarstwo, przed południem lekko zmrożony a później zaczął tajać. Niżej, na Karkoszczonce, roztajane resztki miejscami przechodzące w błoto. Na  Klimczoku sporo ludzi, dawno nie widziani Tadek i Teresa, ze spotkania z nimi bardzo się ucieszyliśmy. Nie dało się, niestety, usiąść na zewnątrz i poopalać, o czym marzył mój mąż, bo wszędzie raczej mokro było. Zresztą zaczęło pojawiać się coraz więcej chmur, które momentami bezczelnie zaczęły zasłaniać słońce. Jeszcze milej było na Karkoszczonce, gdzie po królewsku zostaliśmy ugoszczeni, gospodarze obdarzyli nas mnóstwem uwagi. Pogadaliśmy trochę, pożartowali, pośmiali się i poszli do domu. Akumulatory troszkę się podładowały. Liczę na pogodę, mam nadzieję, że wkrótce ustabilizuje się na tyle, że można będzie wyruszyć dalej. Wiosny nie znalazłam, oprócz bazi, czuje się jednak oczekiwanie, zda się lada moment soki zaczną żywiej krążyć, przyroda obudzi się, pąki zaczną nabrzmiewać, zakwitną zawilce, żywce opanują leśne polanki. Ptaki coraz żywiej sobie poczynają, latają coraz wyżej, śpiewają coraz śmielej i głośniej. Widoczność nie była najlepsza, horyzont mglił się z lekka i opanowały go rozwleczone chmury. Sami zobaczycie na zdjęciach.





















2 komentarze:

  1. O! Jest I moj ulubiony niebieski domek z malinowym dachem.
    Nie boj zaby,Mamo, juz niedlugo bedzie wiosna

    OdpowiedzUsuń