niedziela, 29 marca 2015

Jeszcze marzec...

Droga niby ta sama, a za każdym razem inna. Śnieg odsłonił to, co dotychczas było ukryte przed naszymi oczami. Szaro wkoło i powiedzmy sobie prawdę; brudno! Wala się wkoło mnóstwo śmieci: butelek, puszek, worków foliowych i papierów! Bardzo mi przykro, że to musiałam napisać, myślę, że to nie tylko moje spostrzeżenia, wstyd mi za tych, którzy wyrzucają śmieci do lasu! Niezbyt fortunny to początek, ale musiałam to napisać,  a dzień okazał się bardzo miły i ciekawy. Począwszy od Szczyrku ptaki czyniły niezły rejwach! Nie znam wszystkich odgłosów, ale kilka rozróżniłam. Sójki, prostacko drąc dzioby, głośno wykrzykiwały swoje racje. Na czubkach drzew sroki kłóciły się głośno, a kosy gwiżdżąc energicznie przelatywały z drzewa na drzewo, skacząc sobie do gardeł. Mimo moich usilnych starań, nie udało mi się zrobić im zdjęcia. Aura, starożytna bogini natury, odziana w mnóstwo spódnic, zakutana w rozmaite chusty (w mojej wyobraźni), to ściągała jakąś sztukę garderoby, to wkładała. Gdy, zza chmur wyszło słońce, ściągała jedną ze spódnic, a gdy dmuchnął zimny Boreasz z północy, to ją z powrotem zakładała. Tak i ja na Klimczoku założyłam czapkę i rękawiczki. Drzewa były oszronione, wiało i śniegu jeszcze dużo. Ale ja pilnie wypatrywałam wiosny i kilka jej oznak dojrzałam, kwitnące lepiężniki, ale to na dole, nad Szczyrkiem, i w ogródkach forsycje, które lada chwila wybuchną żółtym kwieciem. Na Klimczoku spotkaliśmy Teresę i Tadka, wielkich miłośników gór.Tadek, na szczycie Klimczoka wybudował "Chatkę u Tadka". Ma tam nawet swoją pieczątkę i mnóstwo miłośników, a raczej miłośniczek, jak sam przyznaje. Nie skorzystaliśmy z zaproszenia i poszliśmy do Tomka na Karkoszczonkę. Nie było prawie nikogo, zaczęli schodzić się za nami, fajnie się więc gawędziło. Przybyli również nasi przyjaciele Janusz i Ewa. Pogoda, jak już wspomniałam, była zmienna, mało słońca, ale pogoda ducha jest w nas, więc nieważne jak jest na polu. Widoki, (miałam napisać, że ich nie było, ale zawsze są) nie były fotogeniczne, widoczność była słaba. Zdjęć nie będzie więc za wiele. Marzec kolejny raz przypomniał o przysłowiu, że w marcu jak w tyglu! 






















Święty Jakub w drodze do Santiago de Compostela.








sobota, 21 marca 2015

Nareszcie!


Nadeszła! Długo oczekiwana, uważam, nie tylko przeze mnie!  Zaczęła się pięknie, przynajmniej u nas. Można powiedzieć wkroczyła spektakularnie, gdyż jej początek prawie zbiegł się z zaćmieniem słońca. Trwało ono prawie dwie godziny i wzbudziło powszechne zainteresowanie, zjawisko to bowiem rzadki
i wzbudzające dreszczyk emocji. Dzisiejszy dzień rozpoczął się bez przymrozku i było bardzo ciepło, temperatura dostosowała się do nowej pory roku. Niebo od rana było raczej białe niż niebieskie, w ciągu dnia powlokło się pasmami białych bawełnianych nici, światło było blade i rozproszone, w powietrzu wisiała tajemnica i oczekiwanie: zmieni się ta pogoda zgodnie z prognozami synoptyków czy nie? I dalej nie wiem, gdyż za oknem już ciemno. Ciepłe powietrze, w taki dzień, tchnie optymizmem, nic to, że jutro ma być deszczowo, a nawet śnieg. Zda się, jakby ciepły wietrzyk przywiewał nadzieję na lepsze, dawał ochotę do dalszego borykania się z życiem, do brania się z nim za bary. Staje się ta wiosna obietnicą na coś nowego, w domyśle; lepszego. Na razie jest obietnicą, bo pączki na drzewach zaczynają dopiero nabrzmiewać,trawa jeszcze buro-brązowa, ale lada chwila buchnie zielenią, soczystością seledynową, stanie się azylem dla mnóstwa żyjątek, mniejszych i większych. Łąki zażółcą się mleczami, które wkrótce zmienią się w eteryczne dmuchawce, w dal lecące w objęciach wiosennego wietrzyka. Staną się stołówką rozmaitych brzęczydeł, na czele z pracowitymi pszczółkami. Na razie rozkwitły krokusy, pyszniąc się fioletem głębokim, żółcią szafranu, są i blado-fioletowe żyłkowane, i białe, niewinne jak lilia. Kępki przebiśniegów znaczą ogródkową trawę. Wznoszą swoje głowy również żonkile, ale na kolor trzeba poczekać jeszcze parę dni! Hiacynty też wkrótce roztoczą wkoło swój urokliwy zapach, i czyż nie robi się cieplej na duszy? Czy nowe siły nie wstępują w nasze sflaczałe po zimie ciała? Mam nadzieję, że wiosna obudzi w nas nowe zasoby sił, pobudzi nas do działania, otworzy nasze serca na nowe wyzwania!


























niedziela, 15 marca 2015

W marcu jak w garncu.

Dzisiejszy dzień był szczególny.Trzy pory roku w ciągu jednego dnia. W mieście, na razie, o śniegu można zapomnieć, w ogródku zakwitły już przebiśniegi i krokusy, trawa zaczyna zmieniać odcień, ptaszki szaleją. Po wczorajszym deszczu słońce nieśmiało zaczęło wspinać się po widnokręgu. W Bystrej, we wsi, też prawie wiosennie, ale już wchodząc pod górę, zaczął się pojawiać śnieg. Na razie, nie było go dużo, drzewa pokryte grubymi kroplami rosy, pomiędzy drzewami snuły się mgły utkane ze srebrzystych kropelek. Słońce nieśmiało przeświecało między mokrymi, czarnymi pniami. Wchodząc pod górę coraz więcej śniegu skrzypiało pod nogami, drzewa pokrywała szadź. Wyglądało to bardzo malowniczo. Szyndzielnia i Kołowrót wyglądały bajkowo, na tle lazurowego nieba drzewa ubrane w białe szaty. Gdzieś, tam w tle, na horyzoncie, błąkały się blade obłoczki. I właśnie wtedy mój ukochany aparacik odmówił mi posłuszeństwa, czego do teraz nie mogę przeboleć, w schronisku kupiłam nawet baterie, nic nie pomogło, minęło pół godziny i jak gdyby nigdy nic zaczął działać! Ale okazja na piękne zdjęcia minęła bezpowrotnie. Idąc płajem weszliśmy w piękną zimę, pod nogami śniegu co najmniej pół metra, drzewa zasypane i oblepione lodem.Wokół nas panoptikum osobliwych postaci. Para zgięta w ukłonie, w niemym kontredansie, lokajczyk z tacą na ugiętej ręce, pełną smukłych kieliszków szampana, bociek na jednej nodze, pochylający się nad żabą. Gdzieś w dalszym rzędzie żyrafa dźwigająca na smukłej, długiej szyi ciężką głowę, można by dalej puszczać wodze wyobraźni...Wszystko to w czarno-białej kolorystyce. Później, pod samym prawie schroniskiem, dostaliśmy się w strefę bombardowania, żałowaliśmy, że nie mieliśmy kasków na głowach. Z drzew pod wpływem słońca zaczęły spadać ciężkie placki śniegu i lodu, trzeba było niezłej ekwilibrystyki, by uniknąć naprawdę poważnego urazu. Właśnie taki lodowy pocisk trafił męża w nos, aż pociekła krew. Natomiast na Karkoszczonce było ciepło i sympatycznie. I dzisiaj właśnie było jak w ludowym przysłowiu: w marcu jak w garncu! Oj, kotłowało się pod pokrywką, kotłowało!

Widok na Szyndzielnię.


Rzeka Biała w Bystrej.


Ośnieżony Kołowrót.  




Zdjęcie zrobione przez okno schroniska na Klimczoku. 


To również.Widok na szczyt Klimczok.








Moja chałupka pod Karkoszczonką.


To w moim ogródku.







  

wtorek, 10 marca 2015

Poszukiwanie wiosny.

Ptaki oszalały! Po wyjściu z domu ze wszystkich stron zostaliśmy osaczeni ptasim śpiewem. Przefruwają z jednego drzewa na drugie, głośno nawołują się w swoich ptasich językach, swoją wesołością zarażają wszystkich wkoło. Patrzeć tylko jak na czubkach drzew, w zaroślach, pod okapami czy w dziuplach uwiją gniazdka, w których złożą jaja i wysiedzą pisklęta. W taki dzień jak wczorajszy, chce się wierzyć, że stanie się to lada chwila! Ale zwróciłam uwagę na to, że im wyżej, tym mniej ptasiego harmidru. Na Klimczok weszliśmy ze Szczyrku. Dzień zaczął się naprawdę pięknie, niebo w kolorze lazuru było tłem dla resztek śniegu, a na Klimczoku sporo naprawdę dużych jeszcze kopców. Nad Sanktuarium w Szczyrku wypatrzyłam pierwsze kwitnące podbiały, połyskiwały żółtym oczkiem z kupki zeschłych liści. Na wierzbach pojawiły się  również nieśmiałe kotki, zaczynają srebrzyć się na gałązkach. W miarę upływu dnia niebo zasnuły pasma białych obłoków. Na  horyzoncie majaczyła Babia Góra i Tatry. Śnieg coraz bardziej rozmokły, po zboczach kulają się śniegowe ślimaczki, można by było zrobić z nich bałwana, ale podejrzewam, jego żywot byłby krótki, więc czy warto na tak krótko powoływać go do życia? Na Klimczoku zaskakująco mało turystów, usiedliśmy na ławce ustawionej w śniegu, ale zimny wiatr nie zachęcał do opalania. Spotkaliśmy kilku stałych bywalców, ale na tym atrakcje się wyczerpały. Z Klimczoka powędrowaliśmy do Chaty Wuja Toma, gdzie spodziewaliśmy się wywczasować, co nam się udało uczynić. Przysiedliśmy na ławeczce pod ścianą, gdzie mocno operowało późno-zimowe słońce. Z  okazji Dnia Kobiet zaszczycona zostałam dłuższą niż zwykle rozmową z Tomkiem, co zostało mi dobitnie wyłuszczone. Przyszła do nas połasić się kocica "chatowa" i wyłożyła na ławce obok nas swoje zwłoki, wystawiła brzuszek do słońca i łaskawie pozwoliła się miziać (za kawałek kotleta, aż taka bezinteresowna to nie jest). Spotkaliśmy na Karkoszczonce znajomą męża z pracy ze swoim ślubnym i fajnie sobie pogadaliśmy. Dojechali również nasi przyjaciele: Ewa i Janusz i bardzo wesoło spędziliśmy popołudnie. Wydaje się w takim dniu, że już wszystkie następne będą tak piękne, a nawet jeszcze piękniejsze, ale dzisiaj wiem, że nastąpi pogorszenie pogody, tak przynajmniej twierdzą przepowiadacze. Ciekawe skąd to wiedzą, czyżby posiadali szklaną kulę? A może pytają się górali?















piątek, 6 marca 2015

Czary, mary.

Zwykła droga na Klimczok, rzeczywiście byłaby zwykła, gdyby nie przygody, które stale mi się tam przydarzają. Prawie jak w trójkącie bermudzkim...Ostatnio nawiedzały mnie po drodze duchy, a i dzisiaj coś dziwnego mnie spotkało...Trochę popadywało szłam więc w kapuzie na głowie, a że kapało mi na nos, głowę miałam opuszczoną w dół. Nagle jakiś impuls kazał podnieś mi głowę ... i zaniemówiłam z wrażenia, a nogi pode mną zatrzęsły się jak galareta! Przede mną, za mną i wokół mnie, zaroiło się od jakichś dziwnych postaci! Po oswojeniu się z rzeczywistością, zrozumiałam, że przede mną stoją najprawdziwsi zbójnicy! Z długimi potarganymi włosami, dzikimi spojrzeniami, ubrani w białe koszule, spięte srebrnymi ozdobami. Na nogach mieli kierpce, wyżej spodnie z sukna, wyszywane góralskimi motywami. W rękach zaś tańczyły im najprawdziwsze ciupazki, hej! Naprzeciwko mnie stanął ten o najszlachetniejszym obliczu, bystrych oczach pod krzaczastymi brwiami, orlim nosie i wygiętych dumnie ustach. Cała postawa wołała; to ja, Herszt wszystkich zbójów!  Ze strachu po cichu wyszeptałam; Proszę Wos piyknie, Panie zbójniku, chcę przejść! A on spojrzawszy przenikliwie pado; nie tak pryndko, panicko, nojpiyrw mi powiydzcie czy mocie coś ze złota? Gorączkowo myślę, co mu odpowiedzieć, żeby było dobrze, przecież nikt w idąc w góry nie obwiesza się złotem, wypaliłam nagle serce mam ze złota! A toście pewnie turystka? A przykazań prawdziwego turysty dotrzymujecie? góry kochocie? ciszę w lesie zachowujecie? słuzycie innym pomocą? Zza szczękających zębów wydobyło się niewyraźne; tak! Tyle pytań chciałam jeszcze zadać tym niecodziennym postaciom! Nagle, dotarło do mnie jakieś pytanie, brzmiące z oddali; co ty tak długo tam marudzisz? Były to słowa mojego mężą, które przywróciły mnie do rzeczywistości. Co przyjęłam, z co najmniej lekką niechęcią. Słowa te przerwały czar, a nie wiadomo, co jeszcze mogło się wydarzyć! .Nie mam żadnych zdjęć, a szkoda, bo byłyby dowodem na to, że to wszystko mi się nie śniło!








Rzygacz na Przegibku.

.






Trzmiel-łakomczuch.

  



poniedziałek, 2 marca 2015

Leci ptaszek popod lasek...

Tak się złożyło, że od piątku oglądam świat z perspektywy łóżka. Nie jest to wygodna ani perspektywa ani pozycja. Rzekłabym, że wręcz dołująca jest to pozycja, jedynym pocieszeniem jest tymczasowość i to, że czas nie stoi w miejscu. I poprawa stanu zdrowia, może nie hura-optymistyczna, ale wykazująca tendencje wzrostowe.Choroba spycha człowieka do pozycji petenta, oczekującego na czyjeś zainteresowanie, cholernie jest to dołujące, zaczynasz naprawdę współczuć tym, którzy zalegają na dłużej. No, ale nie będę dłużej się o tym rozpisywać, zgodnie z zasadą, że myśl kształtuje naszą rzeczywistość. Dlatego, daję sobie jeszcze parę dni na powrót do świata zdrowych. A żeby Was nie zawieść moi Drodzy Czytacze, opowiem historyjkę, która wydarzyła się prawie rok temu, 21 marca 2014r. Sobotnim porankiem wyszliśmy z Bystrej na Klimczok. Od węzła szlaków szliśmy płajem. Gdy zaczynałam swoją  przygodę z chodzeniem, zagadką było to słowo. A tu chodzi o ścieżkę opasującą górę łagodnym łukiem. To na tej drodze spotkałam swojego Smoka i, innym razem, zbójników, ale o tym jeszcze nie pisałam. Jest to łagodny szlak, wznoszący się znacznie dopiero pod samym schroniskiem na Klimczoku. Ze szlaku widać schronisko na Szyndzielni i miasto nasze, Bielsko-Białą. Na Klimczoku kilka chwil upojnych spędziliśmy prażąc się w gorącym słońcu. Było naprawdę wiosennie. Zmuszeni byliśmy poddać się presji czasu, gdyż chcieliśmy pójść na Błatnią, a stamtąd do Jaworza na pekaes. Trzeba było wejść na szczyt  Klimczoka, co z racji mojego wrodzonego lenistwa, rzadko robimy. A, że ślepej kurze zawsze ziarno się trafia, tak i mnie spotkała piękna nagroda.W  połowie drogi, wchodząc na szczyt prawą stroną, przystanęłam, aby odsapnąć. Na świerczku, w odległości metra , siedział sobie ptaszek. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyż o tej porze roku ptaszki przejawiają już jaką taką aktywność, uwijając się wokół budowy gniazdek, ale coś mi w nim nie pasowało, nie wiedziałam na razie co. Otóż, onże siedział w bezpośredniej bliskości mej osoby nie przejawiając strachu! Z zapałem grzebał sobie pod paszkami spoglądając filuternie raz po raz na mnie. Spod oka. A oczy miał żółte jak topazy i dzióbek krogulczo zakrzywiony. Ciężko jestem kapująca, więc przez dłuższą chwilę nie mogłam zaskoczyć co widzę! No, bo przecież środek dnia, sowy w dzień śpią, nie wiedziałam nawet, że są takie maleńkie, taka byłam zaskoczona! Dopiero, gdy chciałam zrobić zdjęcie, sóweczka uciekła! W domu, po powrocie, dowiedziałam się, że była to sóweczka zwyczajna, raczej rzadko spotykana na naszym terenie. Sóweczka jest drapieżnikiem, zjada mniejsze ptaszki, a urzęduje w dziupli po dzięciole czarnym. Bardzo lubię obserwować ptaszki, a nawet marzę o tym, by mieć jednego na własność, ale ptak, symbol wolności w niewoli musi być bardzo nieszczęśliwy!


Zdjęcia ze szlaku niebieskiego, zwanego płajem.









W takie piękności obfitują nasze lasy.










A oto mój królewicz: