Szklana kula.

Idzie człowiek, idzie i myśli...obserwuje i obserwuje, czasem coś ciekawego uda się wypatrzyć. Zima niby cały czas jednakowa, a za każdym razem inna. Przyszło mi do głowy, że dzisiaj świat wygląda jak zamknięty w szklanej kuli. Stoi sobie taka kula na komodzie, czy na innym meblu, podchodzi istota ludzka i bierze ją do ręki. I potrząsa! A wtedy wszystko w środku wiruje! Wirują nieprzytomnie płatki śniegu, wiruje bałwanek  i co tam jeszcze umieszczone zostało. Tak dzisiaj wygląda świat. Biel, biel, i jeszcze raz biel, złamana odrobiną, czerni, szarości i brudnego brązu. Monochromatyczny świat. Wygląda to wszystko bajkowo, trochę nierealnie. Pisałam już o drzewach odzianych w gipiury, mohery i frędzelki i to tak dzisiaj wygląda. Pod szarym niebem wirują nie płatki wprawdzie, bo igiełki lodowe, jak w szklanej kuli. I mogliśmy poczuć się jak pionierzy, gdyż szlak przed nami był jeszcze nieprzetarty. Nie ma śniegu na tyle, by drzewa przysypane tworzyły inne byty, bo jak już bywało w poprzednich śnieżnych zimach, drzewa zamieniały się w niedźwiedzie, zajączki a także inne fantastyczne twory. Krajobraz  jest statyczny, spokój panuje i wyciszenie, a jednak czuję, że gdzieś tam pod powierzchnią bulgoce życie. Lada chwila żywiej zaczną krążyć soki, drzewa już zbierają siły, lada moment zapanuje niezwykłe ożywienie w przyrodzie. Nadejdzie tak wyczekiwana przeze mnie wiosna. Buchnie majem, a może już kwietniem? W przyrodzie jak w życiu, czas aktywności przeplata się z bezruchem, odpoczynkiem, nabieraniem sił. Czasami biję się z myślami, która piękniejsza, wiosna czy jesień? A może lato? Ale, ale, za  daleko odbiegłam myślami od tego co tu i teraz, czyli zimy.Też ma swoje uroki.I zalety, chociażby tą, że mój mąż ją lubi. Z Klimczoka schodząc na Karkoszczonkę też przecieramy szlak. W Chacie Wuja Toma ludzi więcej niż na Klimczoku, no i ważne to, że tam już na nas czekają. Dzień miał mnóstwo pozytywnych akcentów, a mnie więcej  nie trzeba do szczęścia!